Tytus uczłowieczał się m.in. przez umuzykalnienie i uplastycznienie. Zastanawiam się zatem, jak na was wpływa fotografia? Pytanie otwarte.

Do mojej wsi dziś zawitała wiosna. Było ciepło, słońce świeciło, wyszedłem połazić. Żadnego sensownego zdjęcia nie zrobiłem, usiadłem na jakiś schodach niedaleko domu. W tym momencie dostrzegłem polskich żuli, których to znałem z widzenia. Od razu podeszli w wiadomym celu. Poznali, że jestem Polakiem, mówię więc do pierwszego siadaj, spieszy wam się? W odpowiedzi usłyszałem, że pośpiech to strata czasu - co w sumie proste, mądre i zgrabnie powiedziane było i tak sobie gadaliśmy, a w zasadzie to wygrzewałem się w słońcu słuchając Kazika, rodowitego Gdańszczanina. Historię studiował to i o swoim imienniku Wielkim z szacunkiem się wypowiadał. Ot, standardowa historia, którą sobie poskładałem: gość wyjeżdza do roboty, pracuje z rodakami na cudnej szkockiej wyspie Arran, jeden robi przekręt, wywalają wszystkich, nie ma dokąd wracać bo żona i dzieci już niechętne.
Pytali o fotografię, czemu i dlaczego, co mi to daje. Odpowiedziałem, że dla siebie, bo lubię. Co studiuję? Organizowanie ludzi. Nie fotografię? Byli rok wcześniej na wystawie podyplomowej lokalnej szkoły foto - pamiętam ich, ogarneli się wtedy nawet - i choć nie ukrywali, że przyszli tam głównie na darmowe wino, to fotki obejrzeli. Jedną do dziś wspominali z emocjami, Kazek wziął nawet wizytówkę autorki-Polki, ale zgubił.
Fotki porobiłem ale słowo honoru musiałem dać, że do internetu nie wrzucę, bo kiedyś Chemikowi ktoś zrobił - 'nie znacie Chemika, zresztą już nie żyje' - po czym do internetu wrzucił i Chemikowi mordę obili. Ale na wystawie mogą wisieć.
Mariusz poszedł a Kazik, mesjańsko trochę, jeszcze w stronę słońca swoje myśli, niegłupie całkiem, deklamował. I nawet przypozował do fotek jeszcze trochę.

Nie pierwszy raz mi się taka sytuacja przytrafiła i nie mnie jedynemu, wiadomo. Czy chciałoby mi się słuchać przypadkowych ludzi gdybym aparatu nie używał? Na ile innym człowiekiem bym był i jakie miałbym zainteresowania? Czy świat byłby równie ciekawy?

"Panie, ja to jak kiedyś zdjęcie zrobiłem, to klisza pękła, i ch*j!"

Podoba mi się to, co napisałeś.

Świat już wszystko połknął, strawił, wysrał i prezentuje to jako materiał twórczy.

Fajna historia, aż wiosnę poczułem.

https://www.flickr.com/ph...965@N06/albums/

radekone, ja kiedyś miałem podobną historię a mianowicie szwendałem się po mieście z aparatem kiedy nagle zaczął padać deszcz taki letni ciepły kapuśniak i już chciałem wracać do domu, kiedy nagle stwierdziłem, że czemu by nie połazić trochę, kiedy tak przyjemnie pada.
I tak sobie łaziłem, czasem jakieś zdjęcie się zrobiło w butach woda chlipie, nigdzie mi się nie spieszy, kiedy nagle spotykam człowieka 60 letniego przesymaptycznego "deszczowego spacerowicza". Opowiadał mi, że głównie wybiera się na spacer włąśnie trakcie deszczowych dni, że bardzo to lubi, że wtedy najbardziej się przy tym relaksuje, obserwuje ludzi, którzy uciekają przed deszczem jakby to był goroący popiół wulkaniczny a dla niego to była czysta przyjemność.
Postanowiłem połazić razem z nim gadaliśmy na różne tematy, trochę mi o sobie opowiadał, pyta się o fotografie, po czym kiedy się rozpogodziło pożegnał się ze mną i sobie poszedł.
Był to dla mnie jeden z najmilej spędzonych dni w Dublnie i choć później jeszcze nie raz łaziłem w czasie deszczu nigdy go już nie spotkałem

www.rafalrafalski.com

Fajnie piszecie chlopaki. Dalej, dalej

http://aleknowak.net
Go Out And Burn The Sensor Again

radekone jakbym Głowackiego czytał.
Czekam na dalsze opowieści.

MX, ME i same stare manuale.


Polecam www.tomaszmichalski.com

K10D. I statyw :)

Nie dałem się umuzykalnić. To znaczy, do pewnego stopnia tak, bo chłonę muzykę jak gąbka - ale tworzyć jej ni cholery nie umiem mimo paru prób. Ryczenie pod prysznicem i growle w poduszkę to nie to. Aparat chwyciłem, bo było prosto i przyjemnie. I dziewczyny to lubią, a jak się jest grubym i przemądrzałym to trzeba się ratować. Uczłowieczyłem się na tyle, że nie jestem już gruby (choć Alkos wciąż mówi do mnie 'grubasku', za co kopię go w golenie) i, że nie muszę już podrywać dziewczyn na aparat. Ale tak naprawdę to nie to przekonało mnie o sile fotografii a to, że - mimo pewnego doświadczenia w pisaniu, czytaniu i klątwach werbalnych - to właśnie za pomocą aparatu mogę wyrażać się najlepiej. Nieskrępowanie (choć, oczywiście, głowa krępuje i ogranicza) i w dowolnym momencie.

Poza tym cała ta fotografia zbliża do ludzi. Zbliża do ludzi, których znam i tych, których jeszcze nie znam - ale zaraz poznam, wskakując na nich z aparatem. Dzięki fotografii poznałem cudowne osoby, które do dzisiaj są moimi przyjaciółmi. Dzięki fotografii zaprosiłem paru deliwentów na ciekawą kawę, dzięki fotografii wywołałem parę uśmiechów. I chociaż czasem ludzka natura każe chcieć więcej, to jednak coś tam mówi mi, że to właśnie o to chodzi, o to połączenie z innymi. To jest właśnie to całe uczłowieczenie. Wymiana myśli, uśmiechów i czasem czegoś więcej.

Radek opisał swoją przygodę; miałem takich kilka. Najmilej wspominam chyba Bones'a, punka z Edynburga, z którym spędziłem kiedyś na ławce w parku dobre półtorej godziny dyskutując zależności pomiędzy szczęściem jednostki a zrypanym systemem ;) Bones okazał się niezwykle miłym człekiem. Wyglądaliśmy pewnie śmiesznie; on, punkowy do bólu, bez koszulki, wygrzewający stare kości (nomen-omen) na słońcu i ja, z wyglądu jak najbardziej poprawny politycznie, siedzący obok niego i siorbiący kawę. Ludzie rzucali nam ciekawskie spojrzenia. A ja zatraciłem się w tej konwersacji i chyba przypadkiem tylko zrobiłem parę zdjęć. Przyjemność z obcowania z ciekawym człowiekiem zupełnie zepchnęła fotografię jako czynność na drugi plan. I wtedy sobie zdałem sprawę, że to właśnie jest ta fotografia, przez duże F, ta fotografia, której nie ma - ale która czai się jako zmysł obserwacji i poznania...

Oj tak :)


Bones, Edynburgh 2010

Cytat z mojej stopki o pękniętej kliszy rówież pochodzi z takiego spotkania Zagadałem do jakiś dziadków w częstochowie o zdjęcie, choć z uśmiechem na ustach to kategorycznie odmówili, ale to wypowiedziane przez jednego z nich zdanie jest bardziej wartościowe niż zdjęcia, jakie mógłbym im zrobić.

wojtekk napisał/a:

Dzięki fotografii poznałem cudowne osoby, które do dzisiaj są moimi przyjaciółmi.

Ja choć pośrednio, ale to właśnie przez fotografię poznałem swoją żonę przyszłą. Wtedy sobie zdałem sprawę, że było warto!

"Panie, ja to jak kiedyś zdjęcie zrobiłem, to klisza pękła, i ch*j!"

http://aleknowak.net
Go Out And Burn The Sensor Again

"Panie, ja to jak kiedyś zdjęcie zrobiłem, to klisza pękła, i ch*j!"

Świat już wszystko połknął, strawił, wysrał i prezentuje to jako materiał twórczy.

http://aleknowak.net
Go Out And Burn The Sensor Again

technik219, Twoja opowieść sprawiła to, że poczułem się jakbym tam siedział koło Ciebie i razem z Tobą słuchał tego człowieka. Niestety końcowa część tej opowieści (mówię o słowach, które usłyszałeś od swojej koleżanki "On coś mówił o jakichś butach i kartoflach, ale nagrało się bardzo niewyraźnie i nic z tego nie mogłam zrozumieć") spowodowały drastyczne i bardzo przykre przebudzenie.
Szkoda, bo taki piękny sen miałem

www.rafalrafalski.com

pozdrawiam,

dzerrry