Cytat

http://www.photoeye.com/b...m?catalog=YU060

Do historii przeszła seria zdjęć, które Evans zrealizował w metrze (1938). Przez wiele dni jeździł kolejką fotografując przypadkowych pasażerów z ukrytej kamery. Gdy dziś patrzymy na te archiwalne fotografie, uderza nas maksimum prawdy i jednocześnie niezwykły artyzm tych zdjęć. Ujmowane sytuacje są absolutnie prawdziwe i w swojej prawdzie porażające. Jak powiedział Andrei Codrescu: „Evans używał aparatu fotograficznego jak maszyny do pisania i jak każdy pisarz pragnął być w tym co tworzy samotnikiem, niezidentyfikowanym twórcą, który chowa się za swoim narzędziem pracy”. Świat oglądany okiem Walkera Evansa zaskakuje widza. Uświadamia nam, że nie potrafimy dostrzec pewnych rzeczy i trzeba dopiero oka artysty, żeby zwrócić nam uwagę na świeżość sytuacji, której się przyglądamy. Wielki fotografik wychodził też z założenia, że nie należy oczekiwać czegokolwiek od sztuki zanim się posiądzie wiedzę na jej temat.

Nowy rodzaj portretu

 W latach 1938-41 Evans fotografował
anonimowych nowojorczyków w metrze,
nawiązując do cyklu Paula Stranda o
biednych ludziach z 1916 roku.
Używając małoobrazkowego aparatu
ukrytego w płaszczu, Evans stworzył
nowy rodzaj portretu , który stawiał
pytanie, kiedy tożsamość jednostki jest
najbardziej widoczna.
http://forum.fotopolis.pl/viewtopic.php?t=8610