Sony i 2x Pentax
http://36klatek.pl

nie ma mnie w internecie

Cytat

Krzysztof Miller: - Zaczęło mi się to wymykać spod kontroli jakieś trzy lata temu. Pojechałem do Konga, Ugandy i południowego Sudanu. Wróciłem z malarią mózgową, w stanie skrajnego wyczerpania. W szpitalu w Łodzi orzekli, że mam niewielkie szanse na przeżycie, zwłaszcza że nie mają odpowiednich lekarstw do leczenia malarii. Jedyną szansą było zorganizowanie błyskawicznego transportu lekarstw ze szpitala zakaźnego w Warszawie. Zdobyć lekarstwa pomogła Helena Łuczywo, szefowa "Gazety Wyborczej". Dzięki nim wyciągnięto mnie ze śpiączki, w jaką już zapadłem. I wtedy właśnie zaczęły mnie dręczyć sny.

Były kolorowe, wielowymiarowe, jak żywe. I wszystkie o wojnie, o przemocy, strachu, które mnie dopadają po kolei, a ja, zupełnie bezsilny, nie mogę uciec ani się schować. Nigdy nie ginąłem, ale cierpiałem męczarnie. Siedziałem skulony w okopach w Czeczenii, zasypywany piaskiem, który wdzierał mi się do ust. Tak się nam przydarzyło w 1999 roku. Ktoś przystawiał mi lufę pistoletu do potylicy, jak w Bośni, albo lufę karabinu maszynowego do czoła, jak w Kambodży. Potem pojawiła się bezsenność. Najpierw napadała mnie nieregularnie, z czasem nie mogłem już spać permanentnie. Raz nie mogłem zasnąć ze strachu przed tym, co przyjdzie do mnie wraz ze snem. Kiedy indziej budziłem się w środku nocy, mając w głowie gonitwę myśli przelatujących tysiącami na minutę. Zaczynałem dzień wyczerpany, rozdrażniony, żyłem w ciągłym napięciu.

Mój stan wywoływał narastające konflikty w domu. Aż wreszcie żona nie wytrzymała i wyprowadziła się do mieszkania w nowoczesnym budynku, z windą i lepszym ogrzewaniem. Zostałem ze swoimi koszmarami sam. Zacząłem odpadać od świata. Potrafiłem siedzieć godzinami w ciemnej kuchni na fotelu na biegunach. Nic nie jadłem, więc po nic nie potrzebowałem też wychodzić z domu, czasami zapadałem w dziwny letarg.

Z tego stanu wyciągnęli mnie znajomi z łódzkiej szkoły filmowej, gdzie studiuję... fotografię. Odwiedzili mnie niespodziewanie, nafaszerowali czekoladą, magnezem, wyciągnęli z domu.

Potem znów wyjechaliśmy prawie na miesiąc, znów do Południowej Afryki, na piłkarskie mistrzostwa świata. Wydawało się, że kryzys mam za sobą. Ale nawrót nastąpił pod koniec września. Znów zamknąłem się w domu, zaczęły się sny i myśli o wojnie i przemocy, zacząłem przemyśliwać o samobójstwie.

Znów uratowali mnie przyjaciele z Filmówki. Zaprowadzili do poradni psychiatrycznej, gdzie pani doktor niezwłocznie skierowała mnie do Wojskowego Instytutu Medycznego - Kliniki Psychiatrii i Stresu Bojowego. Tam doktor płk Radosław Tworus ze względu na stan mojego zdrowia przyjął mnie natychmiast.

Leczę się czwarty miesiąc. Mam terapię indywidualną oraz terapie grupowe - wspólne z weteranami wracającymi z wojen w Iraku i Afganistanie. Wyregulowano mi już sen. Zacząłem się otwierać, a nawet obmyślam projekty, którymi chciałbym się zająć po zakończeniu kuracji. Nie czuję się już sam.

Jestem w lekkim szoku

Cytat

Czy jest jakiś fotograf, który cię inspiruje?

- Tak, to Bogdan Dziworski, operator i reżyser, trochę zapomniany jako fotograf. On jest fotografem XX wieku. Ja też czuję się fotografem z tamtej epoki, robiącym zdjęcia na małym obrazku, na negatywie. Fotografia cyfrowa, która rozwinęła się w XXI w., nie jest już taka magiczna i kochana. Człowiek robiący kiedyś zdjęcia był czarodziejem. Teraz dzieciaki mają aparaty w komórkach i mogą swoimi zdjęciami nawet zabić.

Dziworski ma spojrzenie francuskich fotografów początku XX w., gdyby się urodził w tamtym czasie, byłby współzałożycielem agencji Magnum. On potrafi wychwycić ten właściwy moment. W chwilach dołów i depresji fotografia Dziworskiego podnosi na duchu, jest pozytywna, robiona ze szczerego serca, z dobrymi intencjami. Jego zdjęcia są ponadczasowe.
http://wyborcza.pl/1,9658...?as=1&startsz=x

Szybkiego powrotu do zdrowia


fot.Bogdan Dziworski

Cytat

Zdzisław Czekierda, rzecznik wrocławskiego szpitala wojskowego: - Amerykanie mają zasadę, że każdy, kto wraca z wojny, idzie na terapię. U nas żołnierze wciąż boją się, że będą się za nimi ciągnąć "żółte papiery". Znajomy, 46-letni oficer po półrocznej misji w Iraku, nie zdecydował się od razu na leczenie, bo bał się odium oddziału psychiatrycznego. Przyszedł dopiero po kilku miesiącach, gdy już bał się wejść na trawnik z obawy przed niewypałami.

Więcej... http://wroclaw.gazeta.pl/...l#ixzz1DJsI3Rou

Jeśli założymy, że fotografowie znajdują się w ścisłym obszarze walk, odsetek osób które mogą nabawić się stresu pourazowego może być jeszcze większy. Głównie ze względu na dużo niższe niż u żołnierzy poczucie wpływu na wydarzenia rozgrywające się wokół (wysoka bezradność), co stanowi jedno z kryteriów diagnostycznych zaburzenia.


Wracając do tematu...

Mieliśmy jednego wybitnego przedstawiciela tego zawodu, ale jak wielu innych nie dożył emerytury. Był współzałożycielem Magnum i jego prezesem po śmierci Capy. Nazywał się Dawid Szymin, chociaż światu był znany pod przybranym nazwiskiem Seymour. http://en.wikipedia.org/wiki/David_Seymour


Nie wiem czy ktoś rozpoznał, ale na zdjęciu z DF są bracia bliźniacy David C. i Peter Turnley których też warto znać. Tu ich zdjęcia z Zatoki :LINK i LINK_(UWAGA BRUTALNE ZDJĘCIA) .

Autorefleksja zmusza mnie do pokuty

Tomasz Wojtkowiak
Pentax K-5 SMC 50/1.4 FA, SMC 12-24/4 ED, Sigma 28-70/2.8 EX DF,
Sigma AF 70-200 mm f/2,8 II APO EX DG HSM Macro

wojtkow napisał/a:

To ostatnie zdjęcie ( http://bi.gazeta.pl/im/5/...a-w-RPA--19.jpg ) pokazuje wszystko co napawa mnie odrazą do (foto)reporterów. Wyglądają jak stado sępów nad padliną - smutne to...

Sony i 2x Pentax
http://36klatek.pl

Autorefleksja zmusza mnie do pokuty

tadeuszd2 napisał/a:

Jest coraz okrutniejszy,bo to WIDAC.

120 | 135 | APS-C
C330s 67 45 75 105 165 | MXx2 MES (nie działa) MZ-5n (nie działa) 28 50 35 43 (nie działa) 50 | GRII K-5 21
JORGE.MARTINEZ@PL | Jeden Aparat 7.0 | Instagram

tadeuszd2 napisał/a:

Ani razu. Jest coraz okrutniejszy,bo to WIDAC.

zawsze był taki sam okrutny, tylko teraz to można zobaczyć.

[ Dodano: 2011-02-08, 10:59 ]


autor: Stanley J. Forman

Fotoreporter, który miał radio policyjne w aucie i jeździł fotografować wypadki.
To zdjęcie dostało nagrodę pulitzera, spowodowało dyskusję na temat przepisów przeciwpożarowych w USA i finalnie rewolucję w tych przepisach. Co na 100% przełożyło się na bezpieczeństwo i pewnie życie tysięcy ludzi.

Pentax Spotmatic SP | Pentax 6x7

alekw napisał/a:

A teraz pomysl, ile razy dzieki tym 'sepom' swiat zmienil sie choc troche na lepsze....

Tomasz Wojtkowiak
Pentax K-5 SMC 50/1.4 FA, SMC 12-24/4 ED, Sigma 28-70/2.8 EX DF,
Sigma AF 70-200 mm f/2,8 II APO EX DG HSM Macro

wojtkow napisał/a:

alekw napisał/a:

A teraz pomysl, ile razy dzieki tym 'sepom' swiat zmienil sie choc troche na lepsze....

Mówimy o korespondentach wojennych - jeżeli ktoś uważa, że dzięki nim jest mniej wojen, to chyba odciął się zupełnie od świata i wiadomości z niego.

Sony i 2x Pentax
http://36klatek.pl

120 | 135 | APS-C
C330s 67 45 75 105 165 | MXx2 MES (nie działa) MZ-5n (nie działa) 28 50 35 43 (nie działa) 50 | GRII K-5 21
JORGE.MARTINEZ@PL | Jeden Aparat 7.0 | Instagram

pozdrawiam,

dzerrry

dzerry napisał/a:

spłycenie problemu

teraz wszystko ulega spłyceniu... ostatnio żyłem obok świata, więc wczoraj trochę poczytałem w internecie nt. Egiptu i co zobaczyłem pod artykułem? ankietę...


ludzie, co się z nami dzieje!?!

nie ma mnie w internecie

M.W napisał/a:

Ten z prawej to Nachtwey ?

pozdrawiam,

dzerrry