M.W  Dołączył: 20 Sie 2008
Patti Smith - Horses (1975)
Cytat


Drugiego września 1975 roku otworzyłam drzwi do studia Electric Lady. Gdy szłam po schodach, przypomniałam sobie, jak Jimi Hendrix zatrzymał się, żeby porozmawiać chwilę z onieśmieloną dziewczyną. Weszłam do Studia A. Za sterami stał John Cale, nasz producent. Lenny, Richard, Ivan i Jay Dee rozkładali sprzęt w pokoju nagraniowym.
Przez pięć tygodni nagrywaliśmy i miksowaliśmy moją pierwszą płytę, Horses. Jimi Hendrix już nigdy nie wrócił, żeby stworzyć uniwersalny język muzyki, ale dla przyszłości naszej kultury zostawił po sobie studio, które tchnęło jego nadziejami. Myślałam o tym od pierwszej chwili, gdy weszłam do kabiny wokalnej. Wdzięczność wobec rock and rolla za to, że przeprowadził mnie przez trudny okres dojrzewania. Radość odczuwana w tańcu. Siła moralna czerpana z odpowiedzialności za własne czyny.
Wszystko to zostało zapisane w Horses. Płyta była też salwą honorową na cześć tych, którzy utorowali nam drogę. W Birdland towarzyszyliśmy młodemu Peterowi Reichowi czekającemu na ojca Williama Reicha, który miał zlecieć z nieba, żeby zabrać go ze sobą. W Break It Up Tom Verlaine i ja napisaliśmy o śnie, w którym Jim Morrison, spętany jak Prometeusz, nagle wyrywa się na wolność. W Land wątki transseksualne splatają się z etapami śmierci Hendrixa. Elegie to wyraz pamięci o nich wszystkich, z przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, o tych, których straciliśmy, tracimy i mamy stracić. Nigdy nie ulegało wątpliwości, że to Robert zrobi portret na okładkę Horses – miecz mojego brzmienia opakowany jego obrazami. Nie wiedziałam, jak to będzie wyglądało – tylko tyle, że powinno wypaść autentycznie. Obiecałam mu jedno: będę miała na sobie czystą koszulę, bez plam. Poszłam do oddziału Armii Zbawienia na Bowery i kupiłam stertę białych koszul. Niektóre były na mnie za duże, jednak spodobała mi się jedna, starannie uprasowana, z monogramem pod kieszonką na piersi. Przypominała mi wykonane przez Brassaïego zdjęcie Jeana Geneta w białej koszuli z monogramem i podwiniętymi rękawami. Na mojej koszuli wyszyto inicjały R. V. Wyobraziłam sobie, że należała do Rogera Vadima, reżysera Barbarelli. Odcięłam mankiety, żeby koszula zmieściła się pod czarną kurtką ozdobioną znaczkiem z koniem, który dostałam od Allena Laniera.
Robert chciał fotografować u Sama Wagstaffa, bo jego penthouse przy Piątej Alei numer 1 był skąpany w świetle. Dzięki oknu w rogu tworzył się trójkąt światła. Robert chciał to wykorzystać na zdjęciu.
Zwlekłam się z łóżka, zauważając, że jest późno. Szybko wykonałam poranne rytuały – pobiegłam na róg do marokańskiej piekarni, chwyciłam chrupiącą bułkę, gałązkę świeżej mięty i trochę sardeli. Wróciłam i zagotowałam wodę, wrzucając miętę do rondla. Rozkrojoną bułkę polałam oliwą, wypłukałam sardele i posypałam je szczyptą pieprzu cayenne. Nalałam sobie szklankę herbaty. Postanowiłam zdjąć koszulę, żeby jej nie upaprać oliwą. Robert przyszedł po mnie. Zmartwiłam się, bo dzień był bardzo pochmurny. Ubrałam się do końca: czarne spodnie z mankietami, białe skarpetki z fildekosu, czarne baletki. Dodałam ulubioną wstążkę, a Robert strzepnął okruchy z mojej kurtki.
Wyszliśmy na ulicę. Był głodny, ale nie chciał zjeść moich kanapek z sardelą, więc skończyło się na tym, że w Pink Tea Cup zjedliśmy jajecznicę z kaszą. Dzień nam się wymykał. Było pochmurnie i ciemno. Robert wciąż wypatrywał słońca. Wreszcie, późniejszym popołudniem, zaczęło się przejaśniać. Gdy przecinaliśmy plac Waszyngtona, niebo znowu groźnie pociemniało. Robert martwił się, że przegapimy światło, więc pobiegliśmy szybko na Piątą Aleję.


Patti Smith/Robert Mapplethorpe/New York/1969 r.

Światło już bladło. Nie było asystenta. Nie rozmawialiśmy o tym, co zrobimy ani jak to będzie wyglądało. Robert będzie fotografował. Patti zostanie sfotografowana. Miałam w głowie swój wygląd. On miał w głowie światło. To wszystko. Apartament Sama był urządzony po spartańsku, wszystko białe, bardzo mało sprzętów, przy oknie z widokiem na Piątą Aleję wysokie drzewko awokado. Był masywny pryzmat rozszczepiający światło, rzucający tęczowe kaskady na ścianę naprzeciw białego kaloryfera. Robert ustawił mnie obok trójkąta. Ręce lekko mu drżały, gdy szykował się do fotografowania. Stałam. Chmury przetaczały się w tę i we w tę. Coś się stało ze światłomierzem, Robert zaczął się denerwować. Zrobił kilka zdjęć. Dał sobie spokój ze światłomierzem. Napłynęła chmura i trójkąt światła zniknął :

Wiesz co? – odezwał się. – Bardzo podoba mi się biel tej koszuli. Możesz zdjąć marynarkę?
Zarzuciłam sobie marynarkę na ramię, w stylu Franka Sinatry. Byłam pełna różnych odniesień. On był pełen światła i cienia.
Wróciło – powiedział.
Zrobił kilka następnych zdjęć.
Mam, co trzeba.
Skąd wiesz?
Po prostu wiem.
Tego dnia zrobił dwanaście zdjęć.
Po kilku dniach pokazał mi stykówkę.
W tym jednym jest magia – powiedział.
Gdy patrzę teraz na to zdjęcie, nie widzę siebie. Widzę nas.
Poniedziałkowe dzieci

Wyświetl posty z ostatnich:
Skocz do:
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach