Cytat

http://marcriboud.com/en/

Marc Riboud (1923-2016) – francuski fotograf, zajmujący się fotografią zaangażowaną społecznie i politycznie, wykonujący zdjęcia na wojnach i podczas społecznych konfliktów w warunkach pokoju, m.in. w Chinach, Wietnamie, Japonii oraz w kilku krajach afrykańskich. W listopadzie 1980 roku przebywał też w Polsce, przygotowując reportaż na temat powstania „Solidarności”.

Dzieciństwo

Marc Riboud urodził się w Saint-Genis-Laval w roku 1923. Tu ukończył liceum i zainteresował się fotografią. Już w 1937 roku prezentował swoją pracę na Exposition universelle de 1937 w Paryżu. Zdjęcie wykonał małym aparatem, który otrzymał w prezencie od ojca z okazji 14. urodzin. Był to kieszonkowy Kodak, którego jego rodzic używał w okopach podczas I wojny światowej (ojciec nabył też jeden z pierwszych modeli aparatów Leica).

Okres 1943–1951

W czasie II wojny światowej, w latach 1943–1945, był aktywny we francuskim ruchu oporu.
Po wojnie studiował inżynierię w École centrale w Lyonie (1945–1948), a następnie pracował jako inżynier w Villeurbanne. W 1951 roku – po urlopie, w czasie którego fotografował festiwal w Lyonie – postanowił poświęcić się wyłącznie fotografii (został fotografem niezależnym).

Fotograf

W 1952 roku przeniósł się do Paryża, gdzie poznał Henri′ego Cartiera-Bressona i Roberta Capę. Fotografował m.in. starych mieszkańców Tignes (Sabaudia), patrzących jak „znika ich przeszłość” – wioska zatapiana w czasie budowy tamy (1952). W roku 1953 opublikował zdjęcia malarza Zazou, malującego kratownicę Wieży Eiffla (przyznawał, że czuł zawroty głowy, gdy Zazou spokojnie pochylał się, by zanurzyć pędzel). Wkrótce po opublikowaniu Peintre de la tour Eiffel został przyjęty do Magnum photos. W tym samym roku odbył pierwszą podróż do Jugosławii, a następnie – za radą Roberta Capy – spędził rok w Anglii (1954).

W latach 1955–1957 przebywał w Indiach i w Chinach. Był jednym z pierwszych europejskich fotografów, którzy mieli możliwość obserwowania skutków polityki rolnej Mao Zedonga (w latach 1959–1962 zmarło z powodu głodu co najmniej 30 milionów Chińczyków).

Z roku 1958 pochodzi cykl reportaży z Indonezji. Wspólnie z powieściopisarką, Christine Arnothy, Riboud wydał pierwszą książkę Women of Japan. W latach 60. i 70. wysyłał budzące bardzo duże zainteresowanie raporty z Wietnamu Północnego, publikowane w Life, Geo, National Geographic, Paris Match, Stern. Duży oddźwięk miały fotoreportaże z organizowanych wówczas manifestacji pacyfistycznych – najbardziej znane stało się zdjęcie zatytułowane The Ultimate Confrontation: The Flower and the Bayon.

W następnych latach nadal często podróżował, przede wszystkim po Afryce (m.in. Ghana, Nigeria, Gwinea), Azji, USA i Japonii. Przebywał też (przez miesiąc) w Polsce, przygotowując reportaż z okresu narodzin „Solidarności” (listopad 1980 roku). Była to jedna z tych podróży, w których towarzyszyła mu żona – dziennikarka, Catherine Riboud, którą poślubił w 1979 roku. Niedługo po śmierci męża Catherine określała swoje wspomnienia z Polski, m.in. spotkań z Lechem Wałęsą, jako wspaniałe. Twierdziła, że jej mąż, dzięki politycznej intuicji, bezbłędnie wyczuwał, że w Polsce dzieje się coś ważnego (nie dostrzegano tego wówczas w ambasadzie Francji).
Efektem podróży do Polski był m.in. reportaż pt. Poland: Living next to the bear, wydrukowany w The Sunday Times.

W ostatnim okresie życia Marc Riboud był unieruchomiony z powodu długiej choroby neurologicznej. Żona pomagała mu katalogować bogate archiwum prac, które postanowiono złożyć w paryskim Muzeum Guimet.

Pozycja zawodowa, wyróżnienia

W 1959 roku został wiceprezesem agencji Magnum dla Europy, a w latach 1975–1976 – jej prezesem. Jego raporty z podróży wielokrotnie wyróżniano – otrzymał m.in. tytuł Commandeur Des Arts et des Letters Arts, prestiżową Overseas Press Club Award (dwukrotnie: 1966, 1970) oraz Cornell Capa Award (2003).



Marc Riboud urodził się w 1923 roku w Saint-Genis-Laval (niedaleko Lyonu, Francja). Pasję do fotografii zaszczepił w nim jego ojciec - podróżnik i fotograf amator. To on przekazał młodemu Marc’owi aparat - kieszonkowego Kodaka, którym w 1937 wykonał swoje pierwsze zdjęcie.

Po II Wojnie Światowej rozpoczął studia w École Centrale w Lyonie. W tym czasie powrócił do swojej miłości - fotografii. W 1952 przeniósł się do Paryża, gdzie postanowił zaryzykować i postawić wszystko na jedną kartę - zdecydował się pracować jako fotoreporter freelancer. Wtedy też poznał swojego późniejszego mentora, Henri Cartier-Bressona, który po roku znajomości zaproponował młodemu Riboud’owi dołączenie do powstającego kolektywu Magnum. Ten był jego członkiem do 1979 roku, kiedy to postanowił podróżować i pracować już na własne nazwisko.

Przez ponad 30 lat podróżował po świecie. Odwiedził wszystkie kontynenty. Był jednym z pierwszych fotografów pochodzącym z zachodu, który dokumentował komunistyczne Chiny. W 1960 roku spędził trzy miesiące w Związku Radzieckim. Jego fotografie z Bangladeszu, Kambodży, Indii, Pakistanu, Tybetu czy Turcji były publikowane w licznych magazynach. Riboud był szczególnie wrażliwy na ludzką biedę i nieszczęście, co starał się ukazywać na swoich zdjęciach.

Światu dał się poznać głównie za sprawą dwóch ikonicznych fotografii, które jednoznacznie kojarzyły się z nazwiskiem Riboud. Jednym ze słynniejszych zdjęć, które wykonał jest portret młodego mężczyzny malującego Wieżę Eiffla . Jego sylwetka oraz poza od razu skojarzyła się z aniołem unoszącym się nad francuską ziemią.

Jednak to portret dziewczyny z kwiatem stojącej naprzeciw żołnierzy z wycelowanymi karabinami okazał się jednym z ważniejszych obrazów wykonanych w jego karierze. Ta fotografia stała się symbolem nie tylko ruchu hipisowskiego, lecz także sprzeciwu wobec toczącej się wojny w Wietnamie.

„Moja wizja świata jest prosta. Jutro oraz każdego następnego dnia chcę robić zdjęcia, poznawać ludzi i wędrować… samemu ".
— Marc Riboud

Wiki/Michał Chrzanowski

"W sztu­ce może być coś dob­rze zro­bione al­bo źle, nic więcej." Stanisław Lem

MX, ME i same stare manuale.


Polecam www.tomaszmichalski.com