Cytat

Album autorstwa Witolda Krassowskiego "Pieśń na wyjście. Ostatni mistrzowie sceny" składa się z kilkudziesięciu czarno-białych fotografii aktorów starszego pokolenia, utrwalonych nie w rolach, ale w realiach teatru: w garderobie, w bufecie, za kulisami. Są to wybitne osobowości aktorskie, które decydowały o świetności polskiego teatru w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Dziś nestorzy. Wielu z nich, mimo iż przebywa na zasłużonej emeryturze, jest nadal czynnych zawodowo. Krassowski chciał pokazać ich jako ludzi, w drugiej kolejności aktorów. Położył nacisk na naturalność. Czy mu się udało?

Nieżyjący już Jan Machulski podczas sesji zdjęciowej powiedział: "Panie, naturalność też trzeba umieć zagrać!". Autorowi albumu udało się jeszcze zdążyć sfotografować Zbigniewa Zapasiewicza, Hankę Bielicką, Gustawa Holoubka, Irenę Kwiatkowską. Mistrzów, których nie ma już wśród nas.

Bez charakteryzacji 21`06
http://www.polskieradio.p...istrzowie-sceny



Ludzie ze sceny bez sceny - ich życiowej podstawy czy podstawowego życia. Odarci ze sceny, ale nie odarci z życia. Mniej lub bardziej dogasający, ale do końca emanujący ogromną indywidualnością - tą, którą w młodej generacji aktorów zabiła komercja. Z twarzy i gestów starych aktorów można czytać historię ich przeżyć, doznań, ciężkiej pracy nad warsztatem, nad duchowością, nad doskonałością przekazu i kontaktu z widzem. Narzuca się myśl, że to są aktorzy prawdziwi. Choćby z racji swoich dokonań zasługują na pamięć.
http://www.medikon.pl/pl/...istrzowie-sceny



Artysta tak mówi o prezentowanej wystawie: – Od roku 2006 wykonywałem serię portretów najlepszych aktorów starszego pokolenia. Pokolenia, które reprezentuje pewien kończący się rozdział w historii teatru i powiązany z nim szerszy wymiar kultury. Grupa ta obfituje w silne osobowości. Niepozowane portrety mają pokazać indywidualność tych ludzi w końcowym okresie ich działalności.