Można i tak, można i tak...
Mnie taka fotografia za bardzo nie podnieca. Forma, w dodatku forma stworzona przez naturę (może Naturę? do czego nawiązuje druga część tytułu). Jakie tu działanie artysty poza wyborem kadru i zreprodukowaniem dzieła natury? Artysta dołożył tylko własną formę, oprawę niejako, do tego co nie było jego dziełem. Myślę jeszcze, że w prostej linii nawiązuje on do antycznego pojmowania sztuki i roli artysty, które sprowadzało się do przekonania, że największym artystą jest natura (przyroda, bóg itp), a człowiekowi pozostaje jedynie dążenie do możliwie najdoskonalszego naśladownictwa jego (przyrody albo boga) dzieła. Za dzieło doskonałe uważano takie, które stwarza iluzję rzeczywistości. Stąd bierze się anegdota o rywalizacji dwóch artystów Zeuksisa i Parrasjosa.
Nie kręci mnie taka fotografia, ponieważ moją dewizą jest, że nic nie jest bardziej warte fotografowania od człowieka, który jest najmniej trwałym elementem naszej rzeczywistości.
[ Dodano: 2015-02-21, 14:42 ]
Dodam jeszcze, że to, co zrobił Kobayashi jest głęboko zakorzenione w sztuce dalekiego wschodu. Weźmy pierwsze z brzegu japońskie drzeworyty. Czy to nie jest proste do nich nawiązanie? Albo malarstwo chińskie ocierające się o kicz: kiczowate krajobraziki, wyspy jak głowy cukrowe, dżonki z żaglami - aż mdli. Fakt, Japończycy poszli z fotografią nieporównanie dalej od Chińczyków, bo czy ktokolwiek widział jakieś chińskie fotografie inne niż powielające schemat znany z ich malowideł? Czy zna ktoś jakiegoś chińskiego fotografa (z Chin kontynentalnych oczywiście) pracującego w innej konwencji?
Świat już wszystko połknął, strawił, wysrał i prezentuje to jako materiał twórczy.
Dołączył: 20 Sie 2008
