No więc po kolei...
Wojtekk - Twoje podejście jest żenujące i za coś takiego masz u mnie totalny brak szacunku.
Terry Richardson to najgorsze śmieci fotografii. I to bez jakiejkolwiek dyskusji. Jeżeli twierdzisz, że podobał Ci się kalendarz Pirellego dlatego, że Terry zachował swój styl, dajesz tym samym pozwolenie na nazywanie śmieci sztuką. A sorry, ale ja nie akceptuję tępych, niewydarzonych nieudaczników, którzy pod przykrywką achtyzmu próbują zaistnieć. Jeżeli ktoś akceptuje Richardosna, tym samym daje zielone światło Joli Rutowicz czy braciom Mroczek.
Wracając do tego kalendarza.
To trochę żałosne ze strony osób jeżdżacych po tym kalendarzu. Czego wymagacie od kalendarza sprzętu RTV i AGD? Wysokiej sztuki? Oczywiście streetowej, bo inna fotografia nie istnieje.

Edit.
A! I zwisa mi moda, bycie prekursorem, wibratorem czy czymś innym. Mnie interesują tylko dobre zdjęcia. A rozpatrywanie tego poprzez pryzmat mód, performance czy czegokolwiek innego to bezmyślne teoretyzowanie nie prowadzące do niczego.

Z poważaniem - Michu, Licencjonowany Pogromca Vampirów :)=

Nie chodzi o to, w jaki sposób na to zareagujesz.
Chodzi o przyzwolenie społeczne na tego typu praktyki. Najpierw machamy ręką na fenomen Kasi Cichopek i Krzysia Ibisza, a później zdziwieni zastanawiamy się dlaczego kultura tak nisko upadła.

Z poważaniem - Michu, Licencjonowany Pogromca Vampirów :)=

Mój drogi, po pierwsze: ja się wcale nie dziwię, że kultura nisko upadła. Co więcej, jestem świadom tego, że jest to proces postępujący i, że zatrzymać się go nie da.

To nie jest kwestia Richardsona. Richardson to tylko pojedyńczy Mnietek, który se coś tam dłubie w garażu. To nie jest problem 'śmieci fotografii' (czy one istnieją, czy nie to już inna sprawa - zostawmy to).

To, że kultura umiera to problem postępującej globalizacji, urynkowienia absolutnie każdej dziedziny życia, telewizji, prania mózgów, pompowania kupy do głów chłonnych maluczkich przez cieci i organizacje, których ci maluczcy (czyli my) wybrali do rządzenia nami i rozdzielania mądrości, po którą sięgnąć zdaje się nieprzekraczalnym wysiłkiem dla wielu.

Po drugie: ja nie macham ręką. Ja twardo stoję przy tym, co lubię i czego nie. Bardzo cenię Callahana, Westona, Adamsa, całą masę klasyków - ale to nie przeszkadza mi lubić Richardsona. Bo i dlaczego miałoby przeszkadzać? Jeśli słucham jazzu - a słucham - to mam nie lubić Lady Gagi, jak biorę prysznic i nucę pa, pa, pa, poker face? Nucę. Mam w dupsku to, czy to politycznie poprawne, czy to chrzani świat tak zwanej sztuki, czy nie. Chcesz moich motywów? Proszę. Gagę łatwo się nuci, a cycki Lily Cole uwielbiam, a więc lubię Richardsona. Jestem mało wartościowy i nie warty szacunku? A niby po co mam być go warty? Zdobywam go od ludzi, których szanuję sam. Nie to, że nie szanuję Ciebie, wręcz przeciwnie - lubię dyskutować z ludźmi bezsprzecznie posiadającymi mózg. Ale czy mam się naginać do czegokolwiek? O nie, dziękuję.

Sztuka umarła z wynalezieniem pieniądza, dziwkarstwa politycznego, globalizmu, religii i masy innych zboczonych pierdół. Teraz jest to, co się lubi albo to, czego nie. I każdy lubi swoje i po swojemu.

I za to, mój drogi, wypiję browczyka.

Jestem zmęczony sztuką, zmęczony tym, że każdy próbuje mówić nam, co mamy lubić a czego nie, jak trzeba się zachowywać, kto jest warty miłości, a kto pogardy. Pierdzielę to, za przeproszeniem. Wiesz, co jest prawdziwą sztuką? Sztuką przez S? Mieć własne zdanie, wyrobić je, pracować nad sobą i poznawać siebie. Reszta ma ze sztuką tyle wspólnego, co krzyże pod pałacami, albo telewizja publiczna. Kij obu w oko.

A teraz idę na spacer, bo dużo śniegu i ładnie :)

W moim amatorskim oku Pirelli w wykonaniu Terry'ego Richardsona wygląda absolutnie nieatrakcyjnie, przywodzi mi na myśl fotki z Naszej Klasy... Za to ten z Media Markt jest całkiem przyjemny w odbiorze. (Pomijam hasło o cenach, bo to jeden z najdroższych sklepów, a twierdzą, że są najtańsi)

Ale stwierdzenia typu

Cytat

Terry Richardson to najgorsze śmieci fotografii. I to bez jakiejkolwiek dyskusji.

są dla mnie lekko nie na miejscu - nie da się bez dyskusji ocenić sztuki, wszak jeden lubi fiołki, a drugi jak mu nogi śmierdzą.

Pentax K10D | Sigma 17-70 F2.8-4.5 macro, Weltblick 300 F5.6, Phoenix 650-1300 (2600 z TC x2)
Lumix GX80 | Lumix G 12–32 f/3.5–5.6, Lumix G 45-150 f/4.0-5.6, Olympus M.Zuiko 45mm f/1.8

Tak się rodzą sławy. Z powodu tej dyskusji zmuszony byłem do przejrzenia "prac" Richardsona i powiem szczerze, że cieszę się, że nie muszę być artystą i walczyć o uznanie w tym światku - bo po prostu ja bym tak nie potrafił, co nie znaczy, że w tym wypadku akurat się tym martwię (jeśli mnie dobrze rozumiecie)
Pewnie nie wniosę niczego do świata sztuki, ale przy fotkach, które oglądałem nawet nie wyciągnąłbym aparatu żeby coś takiego uwiecznić, albo raczej na pewno zrobiłbym to inaczej. Czy lepiej? Pewnie dla wielu źle, bez sensu itp. Trudno pisać bez konkretnych przykładów. Może po prostu nie widziałem tych dobrych prac, które tak poruszyły wojtekk-a?

A co to znaczy, że coś jest dobre?

Chyba to oczywiste, że miałem na myśli prace Richardsona za które go lubisz, a nie jego charakter

Pentax K10D | Sigma 17-70 F2.8-4.5 macro, Weltblick 300 F5.6, Phoenix 650-1300 (2600 z TC x2)
Lumix GX80 | Lumix G 12–32 f/3.5–5.6, Lumix G 45-150 f/4.0-5.6, Olympus M.Zuiko 45mm f/1.8

"Ja tam sie nie znam na sztuce ale wiem co mi sie podoba" mowil Monty Python ustami przedstawiciela klasy polinteligenckiej.

"Panie, ja to jak kiedyś zdjęcie zrobiłem, to klisza pękła, i ch*j!"

Coś tak chyba za często pada słowo "sztuka" w tej dyskusji.
Wojtekk - jest różnica między akceptacją a przyzwoleniem. Do Lady Gagi nic nie mam - ona robi komerchę nie aspirującą do niczego, poza sprzedawaniem się. Pomimo że to nie mój target, doceniam chociażby jej stylizację...
Terry R. Taki nie jest. To grafoman, bazujący na skandalu. W jego twórczości nie ma niczego. Stamtąd wieje pustką wymieszaną z rozpaczliwą próbą zaistnienia.
Pisząc o kulturze nie miałem na myśli komercjalizacji, bowiem to towarzyszyło jej od zawsze. Chodziło mi o totalny upadek, z którym mamy do czynienia w ostatnich czasach, gdzie wystarczy pokazać cycki lub puścić w necie film erotyczny z własnym udziałem, by zostać gwiazdą. I problemem nie jest to, że ci ludzie to robią, tylko to, że społeczeństwo kupuje to, poprzez co mamy wysyp Gracjanów Roztockich czy Kim Kardashian. Ja tego nie akceptuję. Że jestem osamotniony lub żałosny w swych poczynaniach? Być może, ale uważam, żę jeżeli chce się zmienić świat, to należy zacząć od siebie.

Wracając jednak do MM'11.
O ile Pirellego 2010 nie powiesiłbym nawet w piwnicy zdjęciami do ściany, o tyle prace Łobanova umieściłbym sobie w pokoju. Bo go lubię.
Nie mam pojęcia, czy jest cienki fotograficznie - jak ktoś tu sugerował. Nie interesuje mnie to. Faktem jest, że przeglądając zdjęcia w necie zawsze tak jakoś zatrzymywałem się przy jego pracach.
Te umieszczone w kalendarzu nie są może jego najlepszymi pracami. Ale świetnie wpisują się w markę (pomijając sympatię lub jej brak dla MM), tworzą spójną, zamkniętą całość, pokazują charakter autora zdjęć.

I jeszcze na koniec.
Zauważyłem pewną prawidłowość: najwięcej krytycznych opinii na temat kalendarza było chyba z obozu sympatyków pewnego specyficznego gatunku fotografii.
Ale to już temat na osobny wątek...

Z poważaniem - Michu, Licencjonowany Pogromca Vampirów :)=

Terry jest niedojrzalym i niestabilnym psychicznie zwyrodnialcem z ADHD. Komercyjna slawa i zlecenia dla swiatka mody troche go utemperowaly - z pozytkiem dla niego samego, bo jego wczesne prace sa naprawde ciezko strawne. Porownanie do Juli Rutowicz jest naprawde bez sensu. Terry to znacznie wiecej. To nawet nie tylko fashion albo thrash photo/ Przed jego obiektywem, na tle bialej sciany i w swietle flesza prosto w twarz, wszyscy sa rowni - Kate Moss, aspirujaca modelka, Obama, Justin Timberlake i taksowlarz Danny. Nie wiem jak on to robi, ale wydaje mi sie, ze Ricghardson niepokojaco czesto zbliza sie do tego co chcial osiagnac Philippe Halsman każąc swoim modelom skakać przed obiektywem. Gdyby tak nie bylo, nie dostawalby zlecen do edytoriali w najlepszych magazynach opiniotworczych po obu stronach Atlantyku.

Fotografia Richardsona to takze typologia pewnej czesci swiata, w ktorej on sie obraca. Pewnie nie sledzicie jego bloga, ale to takze typologia bocznych, zapyzialych ulic Nowego Jorku, LA czy Las Vegas, dokumentacja specyficznej amerykanskiej kultury materialnej z przed ery everything's made in China.

Nie stawialbym tak szybko na nim krzyzyka.

[ Dodano: 2010-12-03, 14:45 ]

Michu napisał/a:

Zauważyłem pewną prawidłowość: najwięcej krytycznych opinii na temat kalendarza było chyba z obozu sympatyków pewnego specyficznego gatunku fotografii.

Michu, a tutaj Michu pojechales po bandzie jak potluczony. Przeczytaj jakakolwiek dyskusje o fotografii na tym forum i znajdz mi w niej kogos, kto nie pojawil sie w temacie "fotografia uliczna".

[ Dodano: 2010-12-03, 14:48 ]
A kalendarz bardzo w stylu Kloda, czyli totalne dno. Wiecej juz nie chce mi sie pisac.

pozdrawiam,

dzerrry

Na Terrym stawiam krzyżyk. Chodzi mi tylko i wyłącznie o jego prace. Jego osobowość (choć to potwierdza) nie ma tu nic do rzeczy.
Wszyscy są równi przed jego obiektywem - trudno, by z flashem w oczach pod białą ścianą było inaczej.
Raz jeszcze powtórzę: problem polega nie na tym, że on sobie siedzi i dłubie. Tylko na tym, że podnoszone jest to do rangi wydarzenia, a poprzez społeczną akceptację urasta do roli fenomenu, dzięki czemu wynoszony jest na piedestał fotograficzny (Pirelli).

Przypomina mi to historię o fotografach ślubnych z naszego regionu. Gdzie jeden robił bardzo dobre foty (światło zastane, przemyślana kompozycja) a drugi jechał z lampą na sankach na f8 mordując co się tylko dało. I generalnie ten drugi miał większe wzięcie. Dlaczego? Bo jego zdjęcia były takie podobne do zdjęć cioci Wiesi z kompaktem i fot z imprez. Ludzie lubią to co znają. Czy mamy to zaakceptować? Nie. Powinniśmy edukować i nie pozwalać, by zuo wypełzło spod szafy.

Z poważaniem - Michu, Licencjonowany Pogromca Vampirów :)=

Primo, jak dla mnie ten kalendarz nie jest taki najgorszy. Od fotografii reklamowej w zasadzie nie wymagam więcej niż to, żeby była estetyczna i z pomysłem. Pomysł jest znośny, a dziewczyny super. Mnie się całkiem podoba, choć rewelacji nie ma i w porównaniu z innymi pracami Łobanowa, jest dość słabo. Oczywiście, zawsze można coś takiego zrobić o wiele lepiej, np.

(nie wiem czy to czasem nie ten sam autor...).

A Łobanowa lubię, tak jak i całą resztę fotografującą chude słowianki - Kiselewa, Sewastianowicza, Twardowskiego itd.

Cytat

A kalendarz bardzo w stylu Kloda, czyli totalne dno. Wiecej juz nie chce mi sie pisac.

Nie przesadzaj, nie ma czegoś takiego, jak styl Kloda. Nie rób z niego artysty. To raczej Klod tworzy w stylu innych kiczotwórców z Playboya. Jak dla mnie to ten kalendarz bliżej ma jednak do Newtona, niż Kloda, choć może to dla niektórych będzie herezja. Poza tym Newton też zaliczał wtopy.

...
Richardsona nie znałem wcześniej, na pierwszy rzut oka wydaje się mieć dystans do siebie i swojej twórczości, jest całkiem zabawny. Kojarzy mi się z Perou.
http://www.perou.co.uk/intro.php
(polecam np. cykl philadelphilia http://perou.co.uk/galler...lery/art/philia )

No reason to get excited.

No więc, po kolei:
"Czwóreczka" bardzo by się spodobała prokuratorowi : demoralizacja nieletnich i zgorszenie w miejscu publicznym. "Trójka" i "jedenastka" typowe obrazki z meliny na Szmulkach czy innej Pelcowiźnie. "Dwa", "sześć" i "dziesięć" - perwersyjne wyobrażenia o tym, co się dzieje za kratami więzienia dla kobiet.
Wszystkie moje wrażenia z oglądania tych dzieł oscylują wokół tych ujętych z grubsza powyżej skojarzeń.
Cóż, w sloganie reklamowym "MM" było coś o idiotach. Tylko wydawcy już chyba się pomyliło: "dla", czy "nie dla", w każdym razie pamiętał, że było coś o idiotach
A "fatałaszki" wzięli na pewno z wyprzedaży jakiegoś zbankrutowanego seks-szopa.

Świat już wszystko połknął, strawił, wysrał i prezentuje to jako materiał twórczy.

No reason to get excited.