M.W  Dołączył: 20 Sie 2008
KOLOKWIUM HABILITACYJNE
Cytat


Henri Matisse podkreślał, że sztuka, która jest warta nazywać się sztuką, oczyszcza odbiorcę, wydobywa go z jego obciążeń i unosi duchowo. Dzisiaj słowo „sztuka" jest nadużywane. A prawdziwe dzieła sztuki powstają niezmiernie rzadko. Obecnie panuje raczej „klonowanie przeciętności". (...) Dla twórcy jest o wiele łatwiej odzwierciedlać codzienny świat lub wypowiedzieć się przez skojarzenia intelektualne niż poszukiwać wartości duchowych. Niestety dotyczy to także odbiorców. Wiele osób myli silne przeżycia emocjonalne z przeżyciami duchowymi, a jednak są one inne. Różnica między nimi jest prawie niemożliwa do określenia słowami."
Niecodzienne rozmowy z księdzem Janem Twardowskim , Marian Schmidt

KOLOKWIUM HABILITACYJNE

Czy odchodzi Pan zupełnie od matematyki, czy stara się Pan łączyć fotografię z matematyką?

Marian Schmidt : Od matematyki nigdy nie odchodzi się zupełnie. Mimo woli, pozostaje - na dobre i na złe - pewien sposób myślenia, specyficzne spojrzenie na rzeczywistość, dokładniejsza analiza intelektualna, chęć dochodzenia do wniosków od podstaw, poszukiwanie prawdy, odróżnienie opinii od faktów. To rodzaj intelektualnej niezależności, łatwość podważania tego, co mówią inni. Akceptuje się tylko to, co samemu można sprawdzić. Muszę się przyznać, że po studiach matematycznych, mam awersję do "lania wody" przez krytyków i teoretyków fotografii.
Mogę podać parę przykładów wpływu matematyki na moją fotografię. Książka Hommes de science była połączeniem mojej wiedzy naukowej z fotografią. Zwykle taka książka potrzebuje dwóch autorów: dziennikarza naukowego oraz fotografa. W moim przypadku mogłem to zrobić sam. Drugim przykładem, charakterystycznym dla matematyków, jest przechodzenie od szczegółu do ogółu. Od konkretnej sytuacji przechodzi się na abstrakcyjny model, który rozpracowuje się aż do granic możliwości. Ten model często znajdzie później zastosowanie w innych, nieprzewidzianych sytuacjach. Kiedy oglądam zdjęcia innych fotografów i chcę się od nich czegoś nauczyć, staram się ich nie naśladować. Wyławiam ogólny temat, który mogę zastosować do innych sytuacji oraz do własnej wizji. Na przykład, oglądając zdjęcie Edwarda Westona zrobione na pustyni, zauważam temat: przejścia faktur piasku w czterech etapach od ostrej do zupełnie gładkiej. Takiego zdjęcia nie powtórzę, natomiast jestem świadomy, że mam zauważać przejścia faktur w innych motywach.
Jeszcze jednym wpływem matematyki na fotografii jest mój wariant Ogólnego Systemu Strefowego, na podstawie systemu Ansela Adamsa.


Prof. Wiesław Zdort

Czy naśladuje Pan Henri Cartier-Bressona oraz André Kertésza?

Marian Schmidt : Podobał mi się ich ogólny kierunek fotografowania na ulicy. Przed wojną, Cartier-Bresson nie robił reportaży. Pod wpływem Atgeta i Kertesza, włóczył się po miastach w różnych krajach i robił pojedyncze zdjęcia. Skupiał się na geometrycznych, perfekcyjnych kompozycjach, polował na sytuacje surrealistyczne. Jego zddęcia były także pełne treści. Nieraz fotografował ludzi z bliska, ale zachowując do nich pewien dystans. Kertesz, poza portretami znanych ludzi, rzadko zbliżał się do człowieka. Interesowały go niezwykłe, unikalne, trudne do zauważania sytuacje. W tym objawiał się jego wielki talent.
Jeśli o mnie chodzi, wędrując po miastach całego świata, skupiam się bardziej na człowieku, niż na sytuacjach. Moja oryginalność polega na osobistym sposobie harmonizowania człowieka z jego otoczeniem. Jest ona inna, mniej geometryczna od Cartier-Bressona. Wiele moich zdjęć ulicznych, przedstawiających ludzi, których nie znam, wykonana została obiektywem szerokokątnym. Nie unikam kontaktu z ludźmi. Moje zdjęcia są więc bardziej intymne od fotografii Kertesza.


Prof. Jerzy Woźniak

Co Pana pociągało w matematyce?

Marian Schmidt : W matematyce fascynowało mnie poszukiwanie prawdy, elegancja niektórych dowodów, ale przede wszystkim sam akt odkrywania. Przeżywałem wielkie emocje, kiedy coś odkrywałem. Na początku były to znane teorie, później na studiach doktoranckich, już całkiem nowe stwierdzenia.
To niesamowite przeżycie - wiedzieć, że się odkrywa coś nowego, czego nikt inny poza mną nie wie na świecie - taki jest warunek pracy doktorskiej w naukach ścisłych. Problem polega na tym, że tylko czas pokazuje, czy to, co ktoś odkrył, jest ważne czy nie.
Gdybym miał taki umysł jak Johna F. Nash, z którym się przyjaźniłem w czasie studiów na Uniwersytecie Brandeis, nie zrezygnowałbym z matematyki.


Prof. Jahoda

Czy mógłby mi Pan powiedzieć za co dostał John Nash Nagrodę Nobla?

Marian Schmidt : Nie czytałem samej pracy Nasha (bo nie mam do niej dostępu), tylko to, co o niej pisano. Na początku, problem, który Nash badał polegał na przepowiadaniu, do jakiego skutku dojdą dwie racjonalne osoby targujące się o coś . Nie jest to problem czystej konkurencji między dwoma stronami - nieraz jakaś forma współpracy ma lepsze skutki dla obu stron. Nash sformułował, jakie warunki powinny spełnić jakiekolwiek rozwiązania problemu. Doszedł do wniosku, że ważna jest sytuacja, w jakiej dwie targujące strony się znajdują. Według jego teorii, esencja sytuacji między dwoma stronami, która doprowadzi do transakcji, polega na możliwości osiągnięcia wspólnych korzyści na więcej niż jeden sposób. Jak te korzyści zostaną podzielone, zależy od tego, ile warta jest transakcja dla każdej strony. Następnie, w jego pracy doktorskiej, Nash analizował gry strategiczne, w których biorą udział dwie lub więcej osoby. Te gry są ogólne: możliwe są różne proporcje między współpracą a konkurencją wszystkich stron. Każde posunięcie gracza zależy od przeszłych posunięć w czasie gry oraz w analizie przyszłych posunięć - tak jak na przykład w szachy. Każda strona szuka najlepsze dla siebie strategii. Nash odkrył, że istnieją sytuacje w grach, w których żaden gracz nie może polepszyć swojej pozycji wybierając alternatywne strategie do jednej najlepszej. Te indywidualne najlepsze strategie razem okazują się być także optymalnym możliwym kolektywnym wyborem. Taką sytuację, Nash nazwał "ekwilibrium", czyli równowagą. Dalej, Nash określił w których kategoriach gier, jest przynajmniej jedno lub więcej, albo żadne "ekwilibrium".

Prof. Aleksander Błoński

Co powoduje, że myśl zaczyna krążyć, a ludzie w różnych miejscach świata mają ten sam pomysł?

Marian Schmidt : Istnieje świadomość kolektywna, zbudowana na tej samej wiedzy. W naukach ścisłych, dotyczy to krajów, gdzie naukowcy mają wysokie wykształcenie i możliwości materialne, aby prowadzić swoje badania. W sztuce, wiele krajów na świecie ma wspólną część kultury. Artyści są dobrze poinformowani o dorobku innych, którzy tworzą w różnych częściach świata. Przeżycia i problemy ludzkie są podobne na całym świecie. Nasze mózgi są analogiczne. Jeżeli problem lub zagadnienie jest ważne, wiele osób na świecie o tym pomyśli, ale zawsze jest ten pierwszy, kto go rozwiąże.

Prof. Aleksander Błoński

W matematyce czy w fizyce są pytania, na które nie ma odpowiedzi. Jak to jest w sztuce?

Marian Schmidt : Trzeba odróżnić pytania, na które nie będzie nigdy odpowiedzi od tych, na które jeszcze nie ma odpowiedzi. Przed wojną, austriacki matematyk Kurt Gódel pokazał, że są pewne prawdy matematyczne, których nigdy nie będzie można udowodnić. Jest to słabość naszego logicznego systemu myślenia.
W fizyce, która posługuje się językiem matematycznym, nie wiadomo czy istnieje prawda absolutna. Nawet nie ma pełnego opisu natury na poziomie atomowym. Ten opis jest dany za pomocą funkcji prawdopodobieństwa. Nie wiemy, jak się zachowują indywidualne cząsteczki, tylko jakie jest prawdopodobieństwo zachowania pewnej grupy cząsteczek w danych warunkach.
Sztuka opisuje przeżycia człowieka związane z jego światem wewnętrznym i zewnętrznym. Artysta w swojej wypowiedzi posługuje się różnymi językami: wizualnym, dźwiękowym, słownym. Tu logika odgrywa o wiele mniejszą rolę niż w naukach ścisłych. Opis przeżycia, czyli praca artysty, nie jest sam w sobie przeżyciem, ale może spowodować przeżycie u odbiorcy. Na pytanie, które prace danego artysty są dziełami sztuki, nie można odpowiedzieć nic absolutnego. Tu też potrzebujemy pomocy funkcji prawdopodobieństwa. Pewien procent prac działa na pewien procent odbiorców w danych warunkach.
Są pytania intelektualne, na przykład metafizyczne, na które odpowiedź intelektualna wiele nie znaczy. Natomiast sztuka, przekazując głębokie przeżycia, może na takie pytania lepiej odpowiedzieć. Na przykład na pytanie jaki jest sens życia, Kurosawa pięknie odpowiedział filmem Ikiru .

Wyświetl posty z ostatnich:
Skocz do:
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach