Cytat

https://clairbykahn.com/portfolio/edouard-boubat/

Edouard Boubat 1923-1999. Przeciwieństwem Doisneau, który był fotografem ziemi (stąpał po ziemi, fotografował „ziemskie”, ludzkie sprawy) okazuje się Edouard Boubat , który jak przekonuje Marian Schmidt - był fotografem nieba. Artystą dążącym w wielu swych dziełach do osiągnięcia jak największej poetyckości zdjęcia.
Boubat fotografował sceny romantyczne, sielskie, pełne piękna, czasem podkreślonego grą świateł i cieni. Uwiecznił między innymi kochanków całujących się nad brzegiem wyspy, wesołych ludzi tańczących na placu, beztroską dziewczynkę opartą o barierkę mostu i wpatrzoną w barkę na rzece, chłopca z rozmarzeniem zasłuchanego w szum muszli, klęczącą pod jabłonią postać, której na twarz spadają płatki.
Liryzmu dziełom Boubata nadają forma i treść. Nawet, kiedy fotografuje on tematy dotyczące na przykład pracy, stara się, by zdjęcia posiadały możliwie największą poetyckość. Na fotografii „Ajgerie, vie Quotdienne” przedstawiona jest trójka dzieci pchających prymitywny wózek z dwoma beczkami. Mimo, iż temat nie należy do wesołych czy romantycznych, uchwycony przez artystę widok posiada w sobie jakąś bajkowość. Nie zauważa się wysiłku dzieci, ich ruch wydaje się lekki. Łatwą wydaje się również praca pasterza owiec, którego Boubat sfotografował w Iraku. Piękno sceny podkreślają smugi światła kontrowego, rozproszonego przez gałęzie drzewa. Postać pasterza jest tu sylwetą.
Oglądając zdjęcia Bressona, Doisneau i Boubata, zauważa się, że największą ich pasją i fascynacją był człowiek, bez względu na wiek, rasę, pochodzenie. Fotografie każdego z tych trzech mistrzów są inne. Bresson zwracał ogromną uwagę na kompozycję, Doisneau bardziej interesowała anegdota sama w sobie, Boubat dążył do jak największego liryzmu swych dzieł.
Najlepsze zdjęcia z obszaru fotografii humanistycznej zdają się być znakiem czegoś większego, ocierają się o metafizykę.
Hubert Czarnocki

"W sztu­ce może być coś dob­rze zro­bione al­bo źle, nic więcej." Stanisław Lem