Co wam utkwiło w pamięci z tamtego dnia?
Rano o 9:00 jak zawsze przygotowałem swojego ZK-140T na nagranie albumu prezentowanego przez Piotra Kaczkowskiego w programie Minimax. Była to druga część albumu Motorhead "Bomber". Zdziwiła mnie straszna cisza.
Za chwilę przyszła do nas babcia z informacją że mamy wojnę i że ma na kilka dni nasuszony chleb.Kury w razie czego też są. Osłupiałem jako 16-letni chłopak z 16-tysięcznego miasteczka,nie mając świadomości co się działo w większych ośrodkach.
Na Mszę poszedłem o godz. 11:30. Do końca życia będę pamiętał,jak na zakończenie nabożeństwa śpiewaliśmy Boże coś Polskę. Mniej więcej w połowie pieśni doszedł naszych uszu straszny hałas. Obok kościoła,przez centrum miasta,jechały czołgi z Gubina na Poznań.
Zajęcia w szkole oczywiście odwołane. Obowiązkowe rezystory w klapach marynarek. Potem długa rozmowa z dyrektorem w sprawie pojawienia się w obiegu ulotek między innymi o Katyniu. Do dziś szanuję psora Kowalczyka,który mimo że był przewodniczącym POP,rozmawiał ze mną naprawdę życiowo i dzięki Bogu nie pociągnął mnie do żadnych konsekwencji.

k-5+Pentax/Tamron 18>200
Oglądanie zdjęć na monitorze jest jak jazda na rowerze stacjonarnym-ogranicza pole widzenia.

Nic nie pamiętam - rocznik 1979 :/

Ale zawsze szokuje mnie, jak ludzie łatwo zapominają.

ja kiblowałem w woju Chorzów jaki szok jak się przyplątał BWP
rocznik 1960

Nie bylo teleranka, to fakt, ale dla dzieci jednak cos puscili - jesli się nie mylę to byla aktorska inscenizacja "Bromby i innych" lub coś podobnego - tytuł wnioskuje ex post, ale jestem na 100% pewien, że było coś oprócz smętnego generała. Potem wyprawa z ojcem do przyjaciela rodziny na drugą stronę osiedla - ojciec ciągnął mnie na sankach, ja miałem dzwonek i pamiętam jak dziś, gdy w tym siarczystym mrozie, spytałem się ojca, czy w stanie wojennym można dzwonić dzwonkiem Pamiętam jeszcze godzinę policyjną jako pretekst do zostawania do rana po imprezach ma które zabierali nas rodzice (wtedy był taki zwyczaj - w "salonie" wódeczka i śledzik, a w pokoju dzięcięcym szalenstwo do 2 w nocy). Poza tym nic więcej ze sw nie pamiętam, może jeszcze tylko czołgi w śródmieściu.

pozdrawiam,

dzerrry

he he - czuje ze jak temat sie rozkreci to go zamkna
ja (rocznik 75) pamietam ze stanu wojennego jak tate przywiezli ze szpitala ktoregos wieczora pobitego przez "nieznanych sprawcow". ludzie na pogotowiu okazali sie "ludzmi" i zalatwili wszystko bez papiero i zglaszania sprawy do organow...
i jeszcze czolgi na pl.inwalidow (wtedy pl. wolnosci )

Nikogo nie interesuje nigdy to, co mówi reakcjonista. Ani wtedy, kiedy to mówi, bo wówczas wydaje się to absurdalne – ani po kilku latach, bo wówczas wydaje się to oczywiste.

12 w sobotę wróciłem do domu tuż przed północą, z uczelni, po tzw. "strajku" Organizujący strajk ok 23 kazali wszystkim natychmiast się rozejść.
Mróz, śnieg, w mieście pusto, ale na ulicah już były patrole żołnierzy LWP.
W niedzielę o 9 "nie było teleranka" ani też żadnego innego programu.
W radiu poważna/żałobna muzyka, na zewnątrz biało i mroźno.
Wyjazdy poza miasto tylko za specjalnym pozwoleniem, kontrole bagaży samochodów i zwykli ludzcy żłonierze. Resztki ulotek do dziś leżą w szafie.
Było, minęło.

musiałem wcześniej uciekać z lodowiska, była godzina policyjna... milicję jadącą w stronę FSC L-n i WSK Świdnik i wozy opancerzone na skrzyżowaniu

pozdrawiam

k-S2 GR Fuj

Ja podobnie jak dzerry pamiętam, że zamiast teleranka był jakiś program dla dzieci czy coś w tym stylu. Pamiętam również te imieniny, urodziny przyjęcia rodzinne gdzie spało się do rana ze względu na godzinę policyjną.
Raz z chłopakami znaleźliśmy ulotki w piwnicy. Pamiętam podobały mi się, bo takie kolorowe były, przyniosłem je do domu. Ojciec gdy je zobaczył był mocno przerażony, oczywiście najjaśniej i najdelikatniej jak się dało starał mi się wytłumaczyć (miałem wtedy 7 lat), że tego typu rzeczy nie powinienem przynosić do domu.
Pamiętam czołgi, wozy bojowe na ulicyi gaz łzawiący na moście grunwaldzkim, kiedy z ojcem od ciotki wracaliśmy

www.rafalrafalski.com

Brak teleranka, ojca próbującego naprawić Warszawę I w radiu (inne zagraniczne działały), wizytę ciotki mówiącej coś o wojnie - to 13 grudnia. A stan wojenny? - opowieści o zamieszkach w Trójmieście, pernamentnym braku prądu i czekaniu na rodziców zmieniających się w trzydniowej kolejce po węgiel, dyskusje rodzinne co było lepsze (za stanem, przeciw), spikierów w mundurach w TV i materiały telewizyjnego dziennika z IRCH-ą w roli głównej (ale to już nieco później).
Łapię się ostatnio na tym że jak mówię o tym młodszym (studiuję zaocznie z ludźmi urodzonymi tak około 1989 roku) to jakbym opowiadał o czymś niemożliwym, nierealnym i z innej planety.

K-3 K200 +....kilkadziesiąt kilo gratów...

ja jestem z roku 1986 r. także mnie jeszcze nie było, ale piszcie dalej, bardzo interesująca się czyta.

Lubię puszki i szkła

Ja miałem rok jak wprowadzali stan wojenny więc nic nie pamiętam, ale niedawno znalazłem coś takiego w sieci:
http://www.youtube.com/watch?v=jPt74tmpjL0
Relacja z fabryki Maszyn Żniwnych w Płocku i ten brygadzista z załogą. Co za czasy.

K-r + zapał + brak umiejętności

Doskonale pamiętam jak siedziałem z siostrą w mieszkaniu czekając na powrót rodziców z wizyty u rodziny po drugiej stronie Wisły. Z dużym przekonaniem mówiłem jej, że za moment wrócą, choć sam miałem wizje typu 'aresztowali ich, bo przecież to po godzinie policyjnej'.

Zapach gazu też pamiętam, tak jak zomowców w tych ocieplanych kurtkach. I tego że nic nie było w tv. Wówczas kwitło pożyczanie książek i komiksów - te ostatnie to był prawdziwy rarytas.

Też ten brak teleranka pamiętam.No i chyba piekna zima była.Tak mi się coś przypomina.

Paweł S.
K20D i coś tam jeszcze.

A ja miałem wtedy czwarte urodziny i nic nie pamiętam. Chyba nie mieliśmy w domu telewizora, więc braku teleranka nie odczułem.

"Les adultes sont déserteurs" - L'enfance, J. Brel
"Dorośli są dezerterami" - L'enfance (Dzieciństwo), J. Brel

Z samego 13 grudnia niewiele pamiętam (rocznik '77) ale z późniejszych miesięcy już sporo. Ojca mi na 10 miesięcy ukradli więc do dziś pamiętam trasę Wrocław - Grodków gdzie go odwiedzaliśmy w "ośrodku odosobnienia". Katorżnicze to były wyprawy, często bez szans na powodzenie. Do tego kilka razy dziwni panowie kręcili się po domu grzebiąc w szufladach. Takie przebłyski pamiętam, nic wtedy z tego co się dzieje nie rozumiałem, ale ponoć fason trzymałem.

Byłem dzieckiem ale troszkę pamiętam.
Oczywiście klasyka w stylu nie było teleranka, ale przede wszystkim spikerów w mundurach, mróz, żołnierzy na ulicach.

Najbardziej jednak pamiętam strach, jak niektórzy pamiętają stan wojenny został poprzedzony w telewizji kampania zastraszania społeczeństwa i ten strach się strasznie ludziom udzielił. Stąd jak mniemam tak gładko wszystko poszło.

Dla mnie stan wojenny to strach właśnie. Bałem się strasznie o matkę, pracowała na zmiany w fabryce butów Alka w Słupsku. Pamiętam, to oczekiwanie około 22-giej czy na scchodach rozlegnie się znajomy stukot obcasów. Byłem wtedy dzieckiem.

Pozdrawiam
Piotr

https://mastodon.online/@piotrk
www.prostehistorie.pl

ja w pieluchy rąbałem w tym czasie 79'

o braku teleranka, skotach, koksownikach i generale w ciemnych okularach w tv nie bedę pisał bo to znany temat, ale niedługo potem, pamietam jak sie skradałem o 4:30 po Nowym Świecie aby zająć kolejkę w sklepie foto, ponieważ dostałem cynk że mają być Zenity xp (12szt.), byłem trzeci
na koniec taki wierszyk robiony na powielaczu:

Cytat

PRON cie zywi
PRON cie chroni
trzymaj PRON cie mocno w dłoni

Praktica & Sonnar i takie tam inne

Byłem wtedy jeszcze dzieckiem. Pamiętam, że akurat miałem grypę i leżałem w łóżku. Nudziłem sie, czekając na teleranek. A w telewizji był śnieg, śnieg, a potem pokazywane w kółko oświadczenie Spawacza. Wcześnie rano przybiegła do nas do mieszkania sąsiadka z dołu, cała zapłakana wołała do mamy: "pani kochana, wojna, wojna jest, co my zrobimy?". Tego samego dnia wieczorem, widziałem SKOT-a jadącego ulicą, i patrole żołnierzy w uszatkach, którzy legitymowali ludzi pod moim blokiem. I koksowniki na rogu ulic.

Kilka tygodni później odwiedzałem już starszego brata w Zabrzu-Zaborzu (obóz internowanych). Przemycałem mu tam kredki świecowe, którymi malowali ściany swoich cel. Pamiętam też wizyty smutnych panów, grzebiących nam po szafach i w tapczanach. I drugiego brata, który wracał wieczorem do domu, z rękami brudnymi od powielacza.

To były czasy. Niech młodsi zazdroszczą...

Pozdrawiam

6x6 - 24x36 - FF - APS-C - malutki dron